Ik weet niet of het jullie ook zo opvalt, maar de discussiegroep is ontzettend homogeen. Afgezien van ondergetekende bestaan we uit allemaal cis-gender witte hoogopgeleide mannen die, afgezien van Jeffrey (en klop jezelf maar niet op de borst Jef, want jij komt ook net piepen), nog allemaal studeren. Mannen die vinden dat ‘er niet bewust geleefd wordt’, maar intussen niet zien vanuit wat voor bubbel ze zelf opereren. Ik heb de arrogantie om deze stelling te maken als biseksuele vrouw die haar studies heeft afgebroken om (zo mogelijk bewust) te kiezen voor het leven from nine to five in de baan die jullie lijkt af te stoten. Ik wil hiermee NIET zeggen dat ik me beter voel of dat ik nou zo ontzettend afwijk van jullie, alleen dat het me vanwege deze paar kleine afwijkingen opvalt hoezeer wij allen conformeren (ja, ik ben ook wit en elitair tot in mijn tenen). Ik vind dit in het licht van onze discussies nogal wrang. We praten over het verbeteren van de wereld, maar wie zijn wij nou eigenlijk?
In deze lijn heb ik nog een ergernis: het idee dat wij als discussieclub opereren om ‘de wereld te verbeteren’ vind ik niet minder dan genant. Laten we liever zeggen dat we in deze discussiegroep zitten om onszelf te verbeteren, of liever nog om tot een beter zelfinzicht te komen.
Ik heb nog geen enkele avond besloten gezien met een concreet actieplan over de uit te voeren handelingen om de wereld op een hoger plan te brengen.
Dan het onderwerp van deze avond; het bewust nadenken over normen. Er werd gesproken over het wel- of niet-dragen van een stropdas, terwijl dat volgens mij niet het soort norm is dat er toe doet voor onze discussie. Ik krijg de indruk dat die norm waarover men moet nadenken vooral lijkt te gaan over het huisje-boompje-beestje-leven van de (lager opgeleide?) burgerman. Ik weet niet of dit echt is wat er tussen ons in de lucht hangt of dat het een fixatie van mijzelf betreft, maar daarom wil ik ook zo graag dat jullie die normen eens gaan definieren! Het valt mij in elk geval op dat het telkens over zaken buiten het eigen leven gaat. De baan van paps of de roze olifant: wanneer staat er nu eens een van jullie op om de normen van het studentenleven op de hak te nemen? Het is ook zo ontzettend volgens de norm om je als student af te zetten tegen de ‘ingedutte’ burger! We blijven daarnaast hangen in gemeenplaatsen, indien we geen enkele poging tot definiering doen. Om deze sessie te ‘redden’ zou ik graag willen weten waar het gebrek aan bewustzijn VOOR JOU zich precies in manifesteert. In welke situatie? Hoe merk je dat dan?
Natuurlijk moet ik dan ook zelf een stap hierin doen, maar wat mij betreft is er eigenlijk niet zo’n groot probleem. Ik ervaar wel dat mensen makkelijk verzanden in een veertigurige werkweek met ’s avonds televisie, maar is dat in het studentenleven dan zo ontzettend anders? Jullie volgen toch ook de deadlines vanuit het curriculum en drinken alcohol bij het uitgaan? In bepaalde mate denk je daar niet over na en dat is ook maar goed ook.
Verder vind ik dat degenen die aannemen dat er te weinig bewustzijn is, een arrogante houding innemen. Het komt op me over alsof jullie van mening zijn voor andere mensen te kunnen of moeten denken. Wat weet je van andere mensen en hun keuzes? Volgens mij hebben de meeste mensen een reden om voor hun levenswijze te kiezen die goed genoeg is. Het is niet altijd een fantastisch interessante reden, maar wel voldoende reden. Hoe zit dat immers met je eigen levenspad? Hoe bewust ben je daarin geweest?
Dan de ruimte voor andere keuzes. Ik ben van mening dat het belangrijk is om ruimte voor alternatieve normen en keuzes te hebben. Ik denk echter ook dat er wel al behoorlijk wat ruimte is in Nederland. Ik heb nog nooit gehad dat ik een keuze wilde maken die dusdanig van de norm afweek, dat er totaal geen ruimte voor was. Ik krijg vaak onbegrip te verduren over het feit dat ik geen diploma heb, maar ik ben niet gedwongen om toch aan die norm te voldoen. Je krijgt wel eens wat hoon en onbegrip over je heen (en vooral goed bedoelde en altijd ongevraagde adviezen), maar wie heeft daar nu nooit last van?
Ik probeer nu echt iets afwijkends te verzinnen, maar dat vind ik moeilijk. Ooit ben ik eens verliefd geweest op een stel, dus zowel de jongen als het meisje tegelijk. Dat vond ik erg lastig, want ik had het gevoel dat dat verboden was en dat ik dergelijke gevoelens voor mezelf en de buitenwereld moest onderdrukken. Echter, inmiddels weet ik dat er ook mensen in Nederland bestaan die polygaam zijn. Het is niet bij de wet erkend en je krijgt als individu vast kritiek, maar er is wel zodanig de ruimte voor dat ik daar een voorbeeld aan had kunnen nemen en mijn eigen gevoelens had kunnen erkennen; het bestaat. Uiteindelijk zat het gebrek aan ruimte dus vooral in mijn eigen hoofd. Iets extremers dan het eerdergenoemde voorbeeld kan ik uit mijn eigen leven echt niet putten. Graag hoor ik van jullie waarin jullie een gebrek aan ruimte nu concreet ervaren. Uiteraard ben ik vooral op zoek naar gore taboes ^^
All in all denk ik dat er helemaal niet zo’n probleem is. Graag hoor ik van jullie afwijkende meningen, jullie kritiek en al jullie ongevraagde adviezen
